Owrzodzenia podudzi to rany na skórze umiejscowione w obrębie nogi od kolana w dół, zwykle do wysokości do kostek. Zmiany mogą przyjmować rozmiary niewielkiej rany, a czasem zajmować duże fragmenty skóry. Owrzodzenia chociaż przypominają ranę, tak naprawdę nie są chorobą dermatologiczną, dlatego leczenie miejscowe nie przynosi żadnego rezultatu. Możemy podzielić je na 2 rodzaje: owrzodzenia niedokrwienne (tętnicze),które zlokalizowane są często na grzbiecie palców stopy, na pięcie lub na przedniej powierzchni goleni, oraz owrzodzenia gośćcowe, które najczęściej obejmują boczną i tylną powierzchnię dalszej części podudzia, a ponadto także okolicę stawu skokowego. Istnieje kilka czynników, których występowanie zwiększa ryzyko postania nieprzyjemnych owrzodzeń. Są to przede wszystkim: wiek (najczęściej dotyczy to osób po sześćdziesiątym roku życia ), płeć żeńska, uwarunkowania genetyczne (rodzice borykali się z podobnym schorzeniem), siedzący tryb życia (w tych pozycjach nie pracują właściwie mięśnie), otyłość, wielokrotne ciąże, stosowanie niektórych leków (zwłaszcza środków antykoncepcyjnych).
Nie bez przyczyny
Jak każde schorzenie, także owrzodzenia podudzi, mają swoje przyczyny. Najczęściej wywołuje je nadciśnienie żylne i niewydolność tętnicza. W uproszczeniu wygląda to następująco: naczynia żylne nieprawidłowo odprowadzają krew z danej części ciała, a to prowadzi do jej zastoju i w konsekwencji do owrzodzeń. Osoby chodzące wiele lat z nieleczonymi żylakami to grupa największego ryzyka, jeśli chodzi o występowanie tego schorzenia. Choroby będące jednocześnie przyczyną owrzodzeń to również schorzenia zapalne naczyń, np. zakrzepowo-zarostowe zapalenie naczyń (choroba Buergera). Tego rodzaju zmiany powstają także na skutek zmian miażdżycowych i niedokrwienia skóry, po urazach (np. oparzenia), poprzez zakażenie kiłą, gruźlicą oraz przy grzybicy. Występujące choroby skórne, takie jak np. piodermia zgorzelinowa, odmroziny, sarkoidoza, choroby pęcherzowe również zwiększają ryzyko pojawienia się problemu z owrzodzeniami.
Na wszystkich frontach
Kiedy podejrzewamy u siebie owrzodzenia podudzi, należy podjąć odpowiednie leczenie. W pierwszej kolejności należy udać się do swojego lekarza pierwszego kontaktu, który zapewne skieruje do specjalisty chirurga. Najlepszą metodą na zdiagnozowanie przyczyny, czyli niewydolności żylnej odpowiedzialnej za większość owrzodzeń, jest badanie USG z kolorowym Dopplerem. Samo leczenie jest tak naprawdę wielokierunkowe i obejmuje 4 rodzaje działań:
- leczenie miejscowe owrzodzenia – przy użyciu odpowiednich opatrunków,
- kompresoterapia – leczenie z wykorzystaniem bandaży i specjalnych pończoch,
- farmakoterapia – podawanie farmakologicznych środków doustnych,
- likwidacja tzw. refluksu żylnego – leczenie chirurgiczne.
Leczenie musi być kompleksowe, zarówno zewnętrzne i doraźne, jak i wewnętrzne. Bardzo istotne znaczenie ma systematyczne przyjmowanie leków, których zadaniem jest walka z owrzodzeniami „od wewnątrz”. Mają one na celu poprawę krążenia, rozszerzenie naczyń krwionośnych, zmniejszenie agregacji (zlepiania) płytek krwi i odkładania fibryny w ścianach naczyń. Warto pamiętać, że leczenie owrzodzeń to nie tylko proces wielokierunkowy, ale także skomplikowany i długotrwały. Bezwzględnie musi opierać się na regularnej i ścisłej współpracy z lekarzem.
W ruchu
Jeśli nie jest jeszcze za późno, nie do przecenienia jest także rola profilaktyki. Zdrowy tryb życia i wprowadzenie dobrych nawyków, to także ważny aspekt w walce z niewydolnością żylną. Warto zawalczyć o pozbycie się nadwagi, znaleźć czas i motywację do aktywności fizycznej, dobrać odpowiednie, wygodne obuwie oraz unikać długotrwałej pozycji stojącej lub siedzącej. Skurcze mięśni nóg pobudzają krążenie żylne, popychając krew w kierunku serca i zapobiegając jej zaleganiu.
Inspirowane: Centrumflebologii.pl – obrzęk limfatyczny nóg leczenie